در این بخش، ما در صدد استقصاى کاربردهاى واژه ی «اَجَل» در قرآن و حدیث نیستیم. مسلّم است که این کلمه در نصوص (متون) اسلامى در معناى لغوى آن استعمال شده است؛ لیکن در قرآن غالبا در «سررسید وقت» به کار رفته و در احادیث اسلامى، استعمال آن در «حیات»(1) و «مرگ»(2) به عنوان سررسید عمر نیز شایع است.
آنچه متون این بخش در صدد آن است، تبیین اَجَل به معناى «مدّت دار بودنِ آفرینش» از منظر قرآن و حدیث است. نکات مهمّى که در این دو منبع اساسى و مهمّ معرفت شناسى در این باره وجود دارد، عبارت اند از:
1) مانند حدیث پیامبر صلی الله علیه و آله: «مَن عَدَّ غَدا مِن أجَلِهِ فَقَد أساءَ صُحبَةَ المَوتِ؛ هر کس فردا را از زندگى خود به حساب آورد، با مرگ، بد همراه مى گردد» (کتاب من لا یحضره الفقیه: ج 1 ص 139 ح 382).
2) مانند حدیث امام على علیه السلام: «بادِروا العَمَلَ وَ خافوا بَغتَةَ الأَجَلِ؛ اقدام به عمل کنید و از مرگ ناگهانى، بیمناک باشید» (نهج البلاغة: خطبه 114).
