آفرینش ملکوتى انسان

قرآن کریم، درباره ی آفرینش ملکوتى انسان در مورد آدم علیه السلام پس از ذکر «تسویه» ـ که ناظر به بُعد مُلکى اوست ـ، تعبیر «نَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِى»(1) به کار مى برد و درباره ی نسل وى، پس از بیان مراحل آفرینش مُلکى (نطفه، عَلَقه، مضغه و…)، لحن خود را از خلق به انشا تغییر داده و مرحله ی جدیدى را که با مراحل پیشین، متفاوت است، یادآور مى شود؛ مرحله اى که در آن، سخن از حیات، علم و قدرت انسان است.

مراحل پیشین هر چند در اوصاف، ویژگى ها، رنگ، طعم و شکل با یکدیگر متفاوت بوده اند، امّا همجنس یکدیگر به شمار مى رفته اند، در حالى که این مرحله، همجنس مراحل پیشین به شمار نمى آید. خداوند، در این مرحله چیزى را به انسان عطا کرده که در مراحل پیشین عطا نکرده بود.(2)

1) حجر: آیه ی 15 و 29، ص: آیه ی 38 و 72.

2) دائرة المعارف قرآن کریم: ج 4 ص 488.