قرآن
«و از نشانه هاى اوست که شما را از خاکى آفرید. سپس به ناگاه، شما بشرى [بودید که] به هر سو پراکنده شدید».
«و خدا، شما را [مانند] گیاهى از زمین رویانید».
«ما شما را از گِلى چسبنده ی سفت شده آفریدیم».
«انسان را از گِل خشکیده اى سفال مانند آفرید».
ر. ک: کهف: آیه ی 37، هود: آیه ی 61، نجم: آیه ی 32، طه: آیه ی 53 ـ 55، روم: آیه ی 20، مؤمنون: آیه ی 12 ـ 14، انعام: آیه ی 2.
حدیث
46.علل الشرائع ـ به نقل از عبد اللّه بن یزید ـ: [پدرم] یزید بن سلّام به من گفت که از پیامبر خدا پرسید و گفت:… مرا از آدم علیه السلام خبر ده که چرا آدم نامیده شد؟
فرمود: «چون از گِل و پوسته (اَدیم) زمین آفریده شد».
[پدرم] گفت: در این صورت، آیا آدم از همه ی گِل ها آفریده شد، یا از یک گِل؟ فرمود: «از همه ی گِل ها. اگر از یک گِل آفریده شده بود، در آن صورت، مردم، یکدیگر را نمى شناختند و همگى، یک شکل بودند».
گفت: آیا در دنیا مانند دارند؟
فرمود: «در خاک، رنگ سفید هست، سبز هست، قهوه اى هست، خاکى رنگ هست، سرخ هست، آبى هم هست. در خاک، شیرین هست، شور هست، درشت هست، نرم هست، و رنگ بور هم هست. از این رو، در میان مردم نیز نرم [خو] هست، خشن و درشت هست، سفید هست، و زرد و سرخ و بور و سیاه، به رنگ هاى خاک هم هست».
