قرآن
«او کسى است که از آب، بشرى آفرید و او را خویشاوند نَسَبى و سببى قرار داد، و پروردگار تو تواناست».
«آیا شما را از آبى پست نیافریدیم؛ پس، آن آب را در جایگاهى استوار نهادیم. تا مدّتى معیّن؟ و تواناییم، و چه نیک تواناییم!».
«پس انسان بنگرد که از چه آفریده شده است. از آبى جهنده آفریده شد که از میان پشت [مرد] و استخوان ها [ى سینه زن] بیرون مى آید».
حدیث
47.الکافى ـ به نقل از بُرَید عِجْلى ـ: از امام باقر علیه السلام در باره ی این سخن خداوند عز و جل: «و او کسى است که از آب، بشرى آفرید و او را خویشاوند نَسَبى و سببى قرار داد» پرسیدم.
فرمود: «خداوند متعال، آدم را از آب شیرین آفرید و همسرش را از بیخ او خلق کرد و او را از پایین ترین دنده آدم، پدید آورد. از این دنده، خویشاوندىِ سببى و نسبى حاصل شد. سپس او را به همسرى آدم، در آورد. بدین سبب، وصلت جارى گشت. این است سخن خداوند عز و جل: «خویشاوندى سببى و نسبى قرار داد». پس، نَسَب ـ اى مرد عِجلى ـ از طریق مردان است، و سبب، از طریق زنان».
48.امام هادى علیه السلام ـ در یکى از سخنرانى هاى ایشان ـ: امّا بعد، خداوند عز و جل وصلت را مایه ی پیوند دل ها و خویشى نَسَبى قرار داد و به واسطه ی آن، رحِم ها را به هم پیوست و آن را مایه ی مهر و محبّت قرار داد. در این، خود، نشانه هایى است براى جهانیان. و خداوند، در کتاب استوار خویش فرموده است: «و او کسى است که از آب، بشرى آفرید، و او را خویشاوند نَسَبى و سببى قرار داد»، و فرموده است: «و بى همسران خود، و غلامان و کنیزان درستکارتان را همسر دهید».
49.الکافى ـ به نقل از على بن عیسى، که سند حدیث را به یکى از اهل بیت علیهم السلام رسانده است ـ: خداى ـ تبارک و تعالى ـ با موسى علیه السلام مناجات کرد و در مناجاتش به او فرمود: «اى موسى!… منم ارباب بزرگ. من، تو را از قطره اى آبِ بى مقدار آفریدم؛ از گِلى که آن را از زمین پست و به هم آمیخته، بیرون آوردم. پس بشرى شد. پس این من بودم که آن را ساختم و آفریدم».
50.الدرّ المنثور ـ به نقل از ابن عبّاس، در باره ی این سخن خداوند متعال: «از سُلاله» ـ: سُلاله، آب ویژه ی رقیقى است که فرزند، از آن ساخته مى شود.
